Okuma özürlü bir toplumuz.
Sadece bakıyoruz.
Okuyorsak da anlamaktan yoksunuz.
Resimlere bakıyoruz ama resmin içeriğine değil. Baksak
da görmüyoruz.
Yani bakmak ile görmek arasındaki fark çok büyük...
Göremedikten sonra bakmak pek bi işe yaramıyor.
Facebook'ta dün tesadüfen ilginç bir olay yaşadım.
2 yıl önce babam kalp ameliyatı geçirmiş, ameliyatın hemen ertesi
günü de babamla ilgili profilimden bir fotoğraf paylaşmıştım.
Facebook dün bana bir anımsatma yaparak, “2 yıl önce bugün” diyerek babamın
ameliyatı ile ilgili paylaşımımı gösterdi.
Ben de Facebook’un bu hizmetinden(!) yararlanarak “Vay be 2
yıl olmuş, babamın şu an maşallahı var, turp gibi…“ başlığı
ile fotoğrafı tekrar paylaştım.
Aman Allah’ım o da ne, 2700 küsur kişilik arkadaş grubumdan yüzlerce
geçmiş olsun mesajı yağmaya başladı. Fotoğrafı gören geçmiş olsun dedi. Hatta
bazı akrabalarım endişeye kapılıp babamı telefonla bile aradı. Nedense kimse
fotoğrafın başlığını okumadı.
Oysa başlığa baksalar, iki yıl öncesinin haberi olduğunu
anlayacaklardı.
Neyse geç de olsa bazı dostlardan geçmiş olsun mesajı almanın zararı
yok, diyerek, hepsine teşekkür edip yorumlarını beğenmeyi de ihmal etmedim.
Sonra aklıma bi şey denemek geldi.
Dün gün içerisinde, İnSanat Derneği 16mm Sinema Atölyesi bünyesinde
çektiğimiz 3 kısa filmimiz Bursa’ya Türkiye çapında 3 ödül birden getirdiği haberini aldık ve
hemen bu olayın üstüne bunun fotoğraflı bilgisini paylaştım.
Çok ilginçtir, ödül aldığımız bu mutlu ve güzel haber, babamın iki yıl önce
ameliyat olduğu haberin tırnağı bile alamayacak derecede ilgi gördü.
Sonra, yapılan yorumların arasına da ekledim bu başarı haberini ama 3-5
kişi dışında nedense mutlu ve başarılı olmamız kimseyi ilgilendirmedi.
Sonuç:
Sağlık her şeyden önemli…
Evet önemli…
Başarılı olmanız milletin pek de umurlarında değil, paylaşımı görüyor
ama umursamıyorlar. Çünkü onlar öyle bir başarıyla empati kuramıyorlar.
Başlarına böyle bir başarı gelmeyecek. Ama hastalık her an kapılarını çalabilir
ve o zaman bu ilgi ve alakaya onlar da ihtiyaç duyabilir.
Bir bencillik mi söz konusu?
Evet arsız bir bencillik bu... Ama bizim toplum ne yazık ki böyle…
Ve elbette okuma ve yazılanı idrak etme yoksunu olmamız da bunda
yadsınamaz bir gerçek.
Öyle ki, bunda sadece eğitim düzeyi orta derecede olan dostlarım değil,
koca koca
öğretmen, mühendis, gazeteci, reklamcı, simitçi, gazozcu, hacı-hoca,
ev hanımı ve küçük esnaflar da dâhil…
Herkes kendisiyle empati kurarak beğeni ve yorumlara ilgi gösteriyor.
Yarın öbür gün kendilerinin de sağlıklarını yitireceği ihtimal ve endişesi sağlıkla
ilgili paylaşımlara dikkat kesilmelerinde etken olduğunu düşünüyorum.
Yoksa, eski olmasına karşın ilgi gören ama yeni olduğu halde 3 ödül
almış bir olaya aldırmamlarının başka açıklaması olabilir miydi?!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder